Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne

Postęp cywilizacyjny sprawia, że nasza psychika jest narażona na nadmiar różnego rodzaju bodźców, przeciążenie informacyjne. Jednocześnie ciągły stres i napięcie związane ze wzrastającym tempem życia mogą prowadzić do rozwoju różnego rodzaju zaburzeń natury wegetatywnej – m.in. obsesyjno – kompulsywnych.

Zaburzenia te polegają na pojawianiu się w toku życia codziennego pewnych obsesyjnych myśli (nawracających, natrętnych wyobrażeń, idei, a nawet impulsów do działania) i kompulsywnych zachowań (przymusowych czynności lub wręcz rytuałów, wielokrotnie powtarzanych). Charakterystyczne dla schorzenia jest to, że zarówno myśli, jak i zachowania pojawiają się mimo woli, budzą sprzeciw osoby chorej, ale mimo to są wykonywane. Bywa, iż kompulsje i obsesje łączą się ze sobą. Najczęściej czynności następują po uporczywych myślach. Np. pacjent najpierw odczuwa obsesyjny lęk przez zabrudzeniem, a następnie wielokrotnie powtarza „rytuał” mycia rąk. Choć zaburzenia obsesyjno – kompulsywne odnalazły swoje miejsce w pop-kulturze (wystarczy wspomnieć takie obrazy jak „Lepiej być nie może” z Jackiem Nicholsonem czy serial „Detektyw Monk” ze świetną rolą Tony’ego Shalloub’a) to należy pamiętać, że dla osób na nie cierpiących nie są źródłem rozrywki, lecz utrapienia. Zaburzenia te sprawiają, że chory ma trudności z wykonywaniem podstawowych czynności, zaniedbuje inne dziedziny życia i bez odpowiedniej terapii nie może normalnie funkcjonować
Zaburzeniom obsesyjno – kompulsyjnym towarzyszy ustawiczny lęk. Powoduje on, że chory mimowolnie wykonuje wszystkie obsesyjne czynności (w obawie przed wyimaginowanymi, negatywnymi skutkami zaniechania tychże). Na szczęście w przypadku zaburzeń możliwe jest skuteczne leczenie – oczywiście jeśli problem zostanie odpowiednio wcześnie wykryty. Terapia trwa około 2 lat i daje zadowalające efekty. Polega zarówno na stosowaniu farmakologicznych środków jak i psychoterapii.