Stabilna choroba wieńcowa

Choroba wieńcowa należy do grupy schorzeń układu sercowo – naczyniowego, bywa nazywana również dusznicą bolesną lub dławicą piersiową. We współczesnych społeczeństwach występuje ona nad wyraz często, stąd zaliczana jest do grona chorób cywilizacyjnych.

Polega ona na niedostatecznym zaopatrzeniu mięśnia sercowego w krew przez naczynia wieńcowe. Choroba wieńcowa pojawia się często w wyniku miażdżycy, w której to światło tętnic zostaje zwężone, a ich ściany – usztywnione. Choroba wieńcowa pojawia się często w wysokorozwiniętych krajach, głównie dlatego, że sprzyjają jej rozwojowi: nadciśnienie tętnicze, otyłość (oraz związane z nią odkładanie się złogów tłuszczowych w naczyniach krwionośnych),  siedzący tryb życia oraz nadmierne uwalnianie związków hormonalnych odpowiedzialnych za stres i napięcie. Co ciekawe – częściej zapadają na nią mężczyźni, zwłaszcza po 50 roku życia, prowadzący pełne stresów życie (np. pracujący w korporacjach czy na kierowniczych stanowiskach). Choroba wieńcowa bywa nazywana żartobliwie „dyrektorską”. Nie ma jednak z czego robić sobie żartów, zwłaszcza, że objawy należą do wyjątkowo nieprzyjemnych. A są to: napadowe bóle zamostkowe (wywołane emocjami, wysiłkiem a nawet zmianami warunków pogodowych), uczucie lęku, zaburzenia oddechowe oraz niekiedy nudności.

Bóle zamostkowe utrzymują się zwykle kilka minut, mogą ustępować samodzielnie, lub po podaniu leków rozszerzających naczynia wieńcowe (np. nitrogliceryny). Jeśli niedokrwienie mięśnia sercowego się przedłuży, może doprowadzić nawet do martwicy pewnych obszarów mięśnia sercowego – czyli zawału. Chorobę wieńcową można leczyć, głównie przez zmianę stylu życia oraz stosowanie farmaceutyków. Bywa, iż choroba jest tak zaawansowana, że konieczne jest leczenie chirurgiczne (wśród metod zabiegów znajdują się m.in. zabiegi laserowe, angioplastyka a także metoda by-pass).