Diagnostyka POChP. Na czym polega? Jakie badania należy wykonać?

Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc to choroba wywołana przez stan zapalny w układzie oddechowym, w której przebiegu dochodzi do uszkodzenia dróg oddechowych i płuc. Jest to choroba, której nie można wyleczyć, natomiast istnieją terapie pozwalające złagodzić objawy i tym samym dać choremu szansę na samodzielne funkcjonowanie. Warunkiem jest możliwie jak najwcześniejsze rozpoznanie choroby. Dowiedz się, na czym polega diagnostyka POChP.

Kiedy należy się zgłosić do lekarza?

Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc może się przez długi czas (nawet latami) rozwijać bezobjawowo lub skąpo-objawowo. Dlatego osoby znajdujące się w grupie ryzyka POChP powinny zachować czujność i nie lekceważyć nawet z pozoru mało istotnych objawów chorobowych.

POChP najczęściej diagnozuje się u:

• Palaczy wyrobów tytoniowych po 40. roku życia – dotyczy to zarówno czynnych, jak i biernych palaczy, a także osób, które rozstały się z nałogiem.
• Osób, które przez długi czas były narażone na szkodliwe czynniki chorobotwórcze, jak pyły i gazy – tutaj przykładem mogą być osoby profesjonalnie wykonujące takie zawody, jak górnik, hutnik, rolnik, budowlaniec, sprzątaczka, kosmetyczka, metalurg, pracownik zakładów chemicznych czy operator maszyn budowlanych.

Jeśli jesteś w którejś z tych grup i od dłuższego czasu obserwujesz u siebie takie objawy, jak przewlekły kaszel, duszność, odkrztuszanie plwociny oraz obniżona tolerancja wysiłkowa, to nie zwlekaj z wizytą u lekarza rodzinnego.

Pamiętaj:

wymienione objawy nie muszą występować równocześnie i mogą mieć różny stopień nasilenia w zależności od zaawansowania choroby.

Zachęcamy również do odwiedzenia strony internetowej https://oddychajmy.pl, na której znajdziesz znacznie więcej informacji na temat Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc, czynników ryzyka czy metod diagnostycznych i leczenia.

Pierwszym krokiem jest wizyta w przychodni

Podejrzenie POChP powinno skłonić każdą osobę do skonsultowania się z lekarzem pierwszego kontaktu. Lekarz na podstawie badania osłuchowego i wywiadu lekarskiego podejmie decyzję, czy pacjent rzeczywiście kwalifikuje się do pogłębionej diagnostyki POChP, która będzie już prowadzona pod nadzorem lekarza z poradni pulmonologicznej.

Podstawowe badania wykorzystywane w diagnostyce POChP

Diagnostyka POChP bazuje na badaniu spirometrycznym. Jest to pierwsze specjalistyczne badanie, jakie przeprowadza się u osoby z podejrzeniem tej choroby. Wykorzystuje się do tego specjalny aparat – spirometr.

W trakcie badania pacjent wdmuchuje cały zapas powietrza zgromadzony w płucach do spirometru przy pomocy ustnika. Nad poprawnością przeprowadzenia badania przez cały czas czuwa personel medyczny, który motywuje pacjenta do wysiłku fizycznego – celem jest uzyskanie miarodajnych wyników.

Spirometria pozwala określić m.in. wskaźnik FEV1, który wyraża objętość powietrza wydmuchanego w pierwszej sekundzie nasilonego wydechu. Ponadto określany jest wskaźnik FVC, czyli natężonej pojemności życiowej płuc.

Po zakończeniu badania spirometrycznego jego wyniki analizuje pulmonolog, który doszukuje się m.in. śladów utrwalonego zwężenia oskrzeli – jest to czynnik mogący świadczyć o tym, że pacjent ma Przewlekłą Obturacyjną Chorobę Płuc.

Diagnostyka POChP nie sprowadza się jednak wyłącznie do spirometrii. Ponieważ mówimy tutaj o chorobie ogólnoustrojowej, rzutującej na praktycznie wszystkie funkcje życiowe organizmu, to dla potwierdzenia lub wykluczenia wstępnej diagnozy konieczne jest przeprowadzenie także innych badań, w tym:

• RTG klatki piersiowej,
• echo serca,
• EKG,
• badania czynnościowego układu oddechowego (pletyzmografii),
• gazometrii z pulsoksymetrią,
• ergospirometrii (czyli tzw. próby wysiłkowej).

Gdy u chorego zostaje zdiagnozowana POChP

Jak wspomnieliśmy we wstępie, Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc jest chorobą, której nie można wyleczyć. Prowadzi do nieodwracalnych zmian w płucach i drogach oddechowych. Celem leczenia jest zatem jedynie łagodzenie objawów choroby, a tym samym umożliwienie choremu samodzielnego funkcjonowania i utrzymania relatywnego komfortu życia.

Dzięki odpowiedniej terapii chory ma szansę zachować podstawową aktywność życiową, a nawet zawodową. Rezygnacja z leczenia może natomiast prowadzić do niesamodzielności i inwalidztwa. Podkreślmy również, że POChP to – według klasyfikacji WHO – trzecia najczęstsza przyczyna umieralności na świecie.